Na putu za Bosansko Grahovo, posljednje selo koje pripada livanjskoj opštini jeste Sajković. Ovo ime nije prvobitan naziv naselja. Jedan dokumenat iz 1400. godine zabilježio je ovo naselje pod imenom Sankoviće. Ovaj najraniji oblik naziva naselja susrećemo u istorijskim izvorima i s početkom XVII vijeka. Selo se smjestilo podno samog Troglava, gdje se nalazi mnoštvo planinskih livada čije trave mještani od davnina koriste kao izvanrednu stočnu hranu. Sijeno sa ovih prostranih planinskih pašnjaka seljani su dogonili na saonicama koje služe gotovo isključivo za te potrebe, a zovu ih sanke. Po tim sankama, kazivao mi je ovdašnji profesor Marko Pajčin: „naše se selo nazvalo Sanković, kako često i sada kažu stariji stanovnici sela“. Docnije je formiran naziv Sajković.

Turci su 1550.g. izvršili opširan popis domaćinstava u Kliškom Sandžaku. U tom popisnom defteru se navodi da se pod imenom Sajković, selo nalazi  sjeverozapadno od Livna.  Selo pripada Hasu (posjedu) Behrem-bega Hercegovačkog, u nahiji Saramiše (mali hrast, Nahija se spominje i 1516.g.) u Čifluku Ferhada-čelebije, a u Džematu kneza Mehmeda, spahije, novog muslimana. Inače, toj Nahiji, pored sela Sajkovića, pripadaju dvije Merze (selišta) i pet sela, kao što su: Strubnić (Strupnić) sa 15 kuća, Prehva (Provo) sa 13 kuća, Ljubunić (Ljubunčić) sa 11 kuća, Radanica (Vjerovatno Radanovci) sa 13 kuća i Čepogrlje (vjerovatno Čaprazlije) sa 17 kuća.  U selu Sajkoviću i Mezri (selištu Sajković) je popisano ukupno 35 kuća (domaćinstava), sa imenom i očevim imenom domaćina, kao: Radovan sin Bogdanov, Dragić sin Đorđijin i td. (prezimena tada još nisu postojala). Dakle, Sajković je po broju domaćinstava bio najveće selo u Nahiji, iako se iz popisa ne može zaključiti tačan broj stanovnika, jer, članove domaćinstva u to vrijeme, turske vlasti nisu popisivale (porez se plaćao po domaćinstvu). U tom popisu se takođe konstatuje, da su u selu Sajkoviću, živjeli isti stanovnici, kao i po starom defteru prije više od 20 g. što znači da se Sajković pod tim imenom spominje u prvim turskim popisima  sa samog početka 16. vijeka.

Sajkoviću kao dijelovi naselja pripadaju Lužani i Vedro polje. Kuće sela Lužani smještene su u jednoj omanjoj uvali, koja je obrasla visokim drvećem hrasta lužnjaka. Od imena hrasta lužnjaka i šumice luga, izvedeno je i ime naselja Lužani. Iznad Lužana, na jednom ovećem planinskom proplanku, smjestilo se tridesetak kuća sella Vedro polje. Ovaj planinski proplanak, zbog njegove veličine, zovu polje. Uz to, on mnogo podsjeća na „vedro“, drveni sud za vodu, i otud vedro polje, a po njemu i ime naselja.

Selo se sa kraćim prekidom veže u Kazance. Naselje jednim dijelom prati put Grahovo – Livno i put Sajković – Prolog, a drugi dio je smješten u samom podnožju Troglav planine. Kad se pogleda Troglav sa Postopolja ili od gubinskog bunara, ispod Gubina, ovaj divovski masiv u mnogome podsjeća na Durmitor, gledan sa Crnog jezera.

Sajković je u Versajskoj Jugoslaviji imao školu, ambulantu i motorni mlin (Banića). Poslije Drugog svjetskog rata ostala je samo škola, da bi i ona prestala raditi, a djeca su išla u centralnu osmogodišnju školu kod provskog ponora.

Treba istaći i da su iz sela Sajkovića bila dvanaestorica Solunskih dobrovoljac. Mađu prvim žrtvama u Drugom svjetskom ratu bili su Sajkovljani. Njih 10 (bila su još dvojica braće iz sela Grkovaca), na čelu sa Protom Ristom Ćatićem su 6. juna 1941.g. ubijeni i bačeni u jamu više Suhače kod Livna. U Sajkoviću je rođen poznati i najomiljeniji u cijeloj krajini, vođa ustanka  i komandant Cvijo Oraščić Pajčin.

U Sajkoviću se na nekoliko mjesta nalaze stećci, bez pisanog teksta i ornamenta. Drugih arheoloških iskopina nije nađeno, jedino što bi trebalo ispitati lokalitet Crkvine, blizu Injčevih i Bobušića kuća.

Prilikom kolonizacije 1945. godine, 9 familija iz ovog mjesta odselilo je u Vojvodinu. Selo je i danas bez asfaltnog puta i vodovoda.

Toponimi Sajkovića i okoline su: Agin greb, Aginica, Bešika, Bobušić, Bojanovka, Breze, Brkuša, Budžak, Bulin greb, Buljevac, Bunarić, Crkvina, Čatrnja, Dajinica, Dizdaruše, Djela, Donji bunar, Dražica, Đurićeva njiva, Firdusov dolac, Glavica, Glavičine, Grad, Guste, Hladnjevača, Ivetića bunar, Joša, Jošin Brijeg, Kisačke Dizdaruše, Klenići, Kljaštine, Kozice, Kratelj, Krč, Krivodo, Krstača, Kulašice, Lastve, Lice poljanica, Lice, Lokvine, Lokvuša, Lušić, Ljut, Mezov, Mramorje, Muderizovke, Ogračić, Omerovac, Pjeskoviti brijeg, Podgradina, Poljci, Poprekuša, Razboj, Ruduša, Savin brjeg, Skakala, Studenac, Studenjačke njive, Šimatova glavica, Šobatovac, Tavan, Ulica, Vedro polje, Vidin Brežik, Vučija jama, Zborovita glavica.

U selu su živele srpske porodice:

BAROŠ – doselili su se iz Kotluše kod Vrlike. Slave Svetog Nikolu;

BIKIĆ – doselili su se iz Dalmacije;

BOGAVAC – doselili su se iz Dalmacije;

BOBUŠIĆ – staro prezime im je bilo Lovren, a doselili su se iz Nuglašice. Slave Svetog Đurđa;

BODROŽIĆ – doselili su se iz Koljana kod Vrlike. Slave Svetog Stefana;

BOGAVAC – doselili su se iz Dalmacije;

DAVIDOVIĆ – doselili su se iz Dalmacije;

DENIĆ – doselili su se iz Koljana kod Vrlike. Slave Svetog Nikolu;

INJAC – su najrazgranatiji rod u Livanjskom polju, a poreklom su iz Crne Gore odakle su došli u Gerzovo pod prezimenom Daničić. Zbog ubistva nekog Turčina pobegli su u Glamočko polje i promenili prezime u Injac. U Donjem Livanjskom polju ova mnogobrojna familija se deli i raseljava u druga sela. Slave Svetog Vasilija;

IVETIĆ – doselili su se iz Civljana kod Vrlike. Slave Svetog Stefana;

JOLIĆ – staro prezime im je bilo Zagorac, a promenili su ga u Jolić oko 1880. godine po imenu pretka Jole. Doselili su se iz Otišića kod Vrlike. Slave Svetog Nikolu;

KOZOMARA – doselili su se iz Bogdaša. Slave Svetog Jovana;

MARIJAN – doselili su se iz Kotluše u Dalmaciji. Slave Svetog Jovana;

MIHAJILO – staro prezime Stoisavljević, a potom Kukavica. Doselili su se iz Otišića kod Vrlike. Poznati su po nadimku Krčmari. Prilikom raseljavanja deo ove familije je promenio prezime u Mihajlović. Slave Svetog Arhanđela Mihaila;

MIHALJICA – poreklom su iz Crne Gore gde su se prezivali Miljanić. Odatle su došli u Liku, a u Sajković su se doselili iz Kosora kod Vrlike. Slave Svetog Nikolu;

NINKOVIĆ – poreklom su iz Hercegovine odakle su došli u Dalmaciju, a potom u Sajković. Slave Svetog Jovana;

PAJČIN – ova familija je ogranak Injaca. Slave Svetog Vasilija;

PETROVIĆ – doselili su se iz Otišića kod Vrlike, Dalmacija. Od njih su Crnogorci. Jedan deo Petrovića u Livanjskom polju, uključujući one u Sajkoviću, slave Sv. Georgija – Đurđevdan, dok drugi slave Svetog Arhanđela Mihaila;;

ROSIĆ – iz Otišića kod Vrlike doselili su se u Sajkovića, a odatle u Čelebić. Slave Sv. Jovana;

SAVIĆ – doselili su se iz Gorjaka kod Vrlike. Slave Svetog Stefana;

ŠORMAZ – poreklom su iz Kosova kod Knina. Slave Svetog Nikolu;

ŠUNJKA – prema porodičnom predanju došli su iz Crne Gore u okolinu Zadra i tamo su promenili prezime, iz Obad(ović) u Šunjka. Iz zadarskog kraja preselili su se u okolinu Vrlike, a odatle u Livanjsko polje. Njihovi preci su slavili Svetog Jovana, a kasnije, posle stradanja tokom zime kada su išli u nabavku pića za slavu, promenili su slavu i slave Svetog Iliju.

VJEŠTICA – poreklom su iz Like (Zrmanja). Slave Svetog Đurđa;

ZAGORAC – doselili su se iz Otišića kod Vrlike. Staro prezime im je Obućina Slave Svetog Nikolu;