SRPSKA PRAVOSLAVNA PAROHIJA GUBINSKA I CRKVENA OPŠTINA GUBIN

Parohiju gubinsku sačinjavaju sela: Rujani, Čaprazlije, Provo, Gubin, Sajković i Kazanci.

Paroh

jerej Predrag Crepulja
ul. Kraljice Katarine bb
Livno, 80101
F BiH

Kontakt
mob. +387 66 467 609
e-mail: pegajanjanin@gmail.com

 

Vezane vesti

14.10.2014: Владика Атанасије служио у Рујанима

14.9.2014: Почели радови на обнови цркве у Рујанима

28.8.2014: Прослављена слава цркве у Ливну и Губину

10.8.2014: Одржан састанак посвећен обнови Рујанске цркве

1.8.2014: Традиционално окупљање у Губину

12.1.2014: Божић у Ливну и Ливањском пољу

16.10.2013: Pokrov Presvete Bogorodice u Rujanima

29.8.2013.: Proslavljena slava crkve u Gubinu

5.8.2013.: Ilindanski dani u Livanjskom polju

5.5.2013: Vaskrs u Lijevanjskoj parohiji

18.1.2013: Podela Božićnih paketa u Livanjskom polju – uspešna prva akcija!

6/7.1.2013: Badnje veče u parohijama Gubinskoj i Vrbičkoj

14.10.2012 Pokrov Presvete Bogorodice u Rujanima

28.8.2012 Proslavljena crkvena slava u Livnu i Gubinu

31.7.2012 Sveta Liturgija u Gubinu

 

Crkva Uspenja Presvete Bogorodice u Gubinu

Crkva je sagrađena 1883. godine. Prema podacima koje je prikupio Jovan M. Babić, osvećenje crkve obavio je 29.08.1929. godine, Mitropolit dabrobosanski Petar (Zimonjić). Paroh gubinski 1941. godine bio je otac Risto Ćatić, koga su ustaše sa 12 (negdje se navodi 10) parohijana zaklale u Suhači kod Livna i bacile u Jamu. Podaci premakojima je, pre klanja, bio poliven benzinom i zapaljen, nisu mogli da se na pouzdan način provjere.

 

Crkva je 1943. godine, oštećena od bombardovanja njemačke avijacije a obnovljena je 1976. godine. Opet je oštećena u toku rata 1994. godine i u toku je njena obnova.

 

 

 

Crkva Pokrova Presvete Bogorodice u Donjim Rujanima

OBNOVA CRKVE U RUJANIMA (PROČITAJTE) >>>>>>

Pored parohijske crkve Uspenja Presvete Bogorodice u Gubinu, postoji crkva Pokrova Presvete Bogorodice u Donjim Rujanima. Za crkvu Pokrova Presvete Bogorodice u Donjim Rujanima ne zna se tačno kada je sagrađena i osvećena, ali se veruje da je to bilo ranih 30ih godina 20. veka. Pretrpela je oštećenja tokom Drugog svetskog rata, a obnovljena je 13.08.1972. godine. Opet je oštećena u toku rata 1992. godine i u toku je njena obnova. Godine 2008. podignut je novi krov i postavljen krst na crkvi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

O CRKVI POKROVA PRESVETE BOGORODICE U DONjIM RUJANIMA

(Priredila Gordana Cvetić-Dostanić, na osnovu teksta u knjizi Bude Simonovića Ognjena Marija Livanjska, Stručna knjiga Beograd, 1991)

Koliko je uspomena na lepe, tople, surove, tužne, ali stvarne životne događaje davno minulih decenija u kamenim zidovima rujanske crkvice Pokrova Presvete Bogorodice, ponosne na svoj upravo obnovljeni lik.

Ideja, ali i molba popu Ristu Ćatiću da odobri i pomogne izgradnju ove crkve potekla je davnih dvadestih godina prošlog veka od lištanskih i rujanskih žitelja koji nisu imali u blizini crkvu. Sem želje i ideje, vernici su u podizanje ove crkve uložili i rad i sredstva. Možda je baš zato dinarska krv suprotstavljenih livanopoljskih naroda uzavrela i u sećanje zapisala buran događaj vezan za prve dane nove crkve, nakon samo jedne održane molitve.

Prema zapisima Milana Radoja zvanog Mračilo, na koje se u svojoj knjizi Ognjena Marija Livanjska poziva autor Budo Simonović, neki zlonamernik je, vođen iracionalnom mržnjom, noću, negde oko katoličkog Božića, polomio orgadu, obio crkvu i u njoj vršio nuždu. Glas o ovom ružnom i bezbožničkom činu prostrujao je srpskim selima, uzbudio Srbe, te je oko stotinak vatrenijih, noseći srpsku zastavu, krenulo ka lištanskoj katoličkoj crkvi u nameri da se na njoj osveti. Ko zna kakav bi bio tok i završetak ove burne akcije da Srbi koji su pokrenuli i dovršili izgradnju rujanske crkvice, a koji su u svojim selima bili nadbrojani Hrvatima, nisu domolili popa Ćatića da zaustavi osvetničku akciju, ako mu je mio život lištanskih i rujanskih Srba, uverenih da bi ih „mogla progutati noć“. Otac Risto je smirivao strasti vernika i oni su se, vidno nezadovoljni, razišli. Rujanska crkvica je oprana, ograda popravljena, ali u vazduhu je tinjalo da to nije kraj ovog događaja. I zaista, nekoliko dana kasnije, čini se negde oko pravoslavnog Božića, planule su trenutno sputane strasti, pa je pred lištanskom katoličkom crkvom došlo do tuče između Srba i Hrvata. U toj gužvi neko je iz puške ispalio metak kojim je slučajno pogođen Hrvat, Perić. Ceo slučaj istraživalo je tridesetak žandara pristiglih iz Livna, Splita i Mostara. Izjavu o ličnom doprinosu nemilom događaju oko rujanske crkve žandari su tražili i od tadašnjeg lištanskog župnika Bože Šimleše, koji je negirao svoju umešanost. Nikada nije utvrđeno iz čije puške i sa kojom namerom je metak ispaljen. Ali, pouzdano je da je ovaj međunacionalni incident još više udaljio ionako verski i nacionalno podeljen narod livanjskih sela, zbog čega je u Lištanima privremeno formirana žandarska stanica. Međutim, privremenost, koja inače nije kratko trajala, prerasla je u trajnost nakon ubistva Stjepana Radića u Skupštini (u njega je pucao Puniša Racić 20. juna 1928. godine) jer je taj događaj dodatno poremetio rovite međunacionalne odnose, zbog čega su Srbi, u strahu od odmaze, proveli nekoliko noći u šumi. Međutim, prava eskalacija nacionalnih nesuglasica među narodom dogodila se ubistvom kralja Aleksandra u Marseju oktobra 1934. godine u organizaciji i uz direktno učešće ustaške emigracije. Lištanski župnik, Božo Šimleša i pravoslavni sveštenik, Risto Ćatić, koji ni pre događaja oko rujanske crkve nisu bili u najboljim odnosima, postali su udaljeni gotovo do neprijateljstva. Verska netrpeljivost, mržnja i želja za osvetom učinili su da skoro deceniju kasnije jedan sveštenik, Šimleša, bude lično umešan u ubistvo drugog sveštenika, Ćatića sa kojim je smrt našlo još 11 Sajkovčana, jula 1941. godine.

Rujanska crkvica nemi je svedok i borbi između Srba i Hrvata tokom građanskog (neki ga zovu i „bezimeni“) rata 1992-1995. godine. Zapaljena, srušena i tako i sama ranjena, nakon proboja fronta je ispratila svoje vernike koji su samo sa onim što se moglo poneti na sebi i u srcu i uspomenama, napustili, sada se već pouzdano može reći zauvek, rodne kuće pod Dinarom. Otišli su sa svojim uspomenama na susrete i prve, stidljive zaljubljene poglede upućene baš kod rujanske crkve, obećanja „u dobru i u zlu“, krštenje prvenca…

Obnovljena, kao što je i nastala, više ljubavlju i inatom nego novcem, crkvica je sada jedini čuvar grobova predaka onih koji se setno, ali već pomalo maglovito i sve ređe sećaju zavičaja.

RUJANSKI KRST

Srbi iz Čaprazlija, Gornjih i Donjih Rujana i Lištana verske obrde su pre Drugog svetskog rata obavljali u crkvi Pokrova Presvete Bogorodice u Donjim Rujanima. Već na samom početku onog sveopšteg rata, 1941. godine, crkva je srušena i tako je njena sudbina još jednom neraskidivo vezana sa sudbinom njenog naroda, stravično pomorenog iste te godine. Nova vlast nove „nezavisne države“, koja se nastojala rešiti svojih građana srpskog imena i pravoslavne vere, nakon pomora više od 440 žitelja ovih sela smatrala je nepotrebnom i postojanje njihove crkve. Malobrojni Srbi ovih sela, preostali nakon ubistava u ratu i poratnog raseljavanja, godinama su obnavljali razorena domaćinstava i popaljene kuće. Iz tih razloga, ali i zbog uticaja tada vladajuće komunističke ideologije koja nije poštovala verska osećanja i potrebe stanovništva, obnovi rujanske crkve pristupilo se tek 1972. godine. Porodica Boje Božice Maljković je od ondašnjeg pravoslavnog sveštenika preuzela na čuvanje crkvene stvari, ikone, odežde, ali ne i prestoni krst.
On je nestao, neznano gde i kako. Crkva je obnovljena, sačuvane crkvene stvari su vraćene na svoje staro pripadajuće mesto i za svoju namenu. Umesto starog, celivanog nebrojeno puta drhtavim usnama vernika i srcem punim vere, mesto je dobio novi prestoni krst. Maljkovići su, kao i mnogi drugi Rujanci, svoj život nastavili kilometrima daleko od crkvice, u Surčinu kraj Beograda. Život u Rujanima i van njih je tekao dalje. Krst niko nije pominjao. Godine su donele novi rat i još jedno rušenje rujanske crkve, koja se našla na samoj liniji fronta ili pak razdvajanja između Srba i hrvatskih vojnika. Ponovo su prolazile godine pored zidina zapaljene rujanske crkve. Svoju želju da vidi rodne Rujane, kćerka Božice Maljković, ispunila je više od decenije nakon rata. Ma šta da je očekivala od dolaska u Rujane, jedno sigurno nije. A to je, da će joj se u rukama naći davno izgubljeni prestoni krst rujanske crkvice. Tako su Maljkovići, ko zna koji put, još jednom predodređeni da budu čuvari skromnog, ali Srbima značajnog imetka njihove crkvice. Rujanska hrvatska porodica predala joj je pravoslavni krst godinama skrivan u njihovoj kući. Nisu rekli kako je do njih dospeo. Možda su ga davno, još pre prve obnove crkve, uzela njihova deca, za igru, ne shvatajući ni njegov značaj ni nematerijalnu vrednost, a potom ga neko od starijih sklonio u nameri da ga sačuva i vrati. Možda ih je na tu davnašnju nameru podestila priča o mogućoj drugoj obnovi drugi put srušene crkve u njihovom selu. A možda i nije bilo baš tako. Možda ih je neka nepoznata sila i nevidljiva ruka usmerila na jedino ispravnu odluku. Da vrate ovu relikviju kome i pripada. Maljkovići su predali krst protojereju-stavroforu Željku Đurici. Na liturgijskoj svečanosti u Donjim Rujanima, 15. oktobra ove godine, prestoni krst crkve Pokrova Presvete Bogorodice najzad je došao na svoje mesto. Na njemu su neizbrisani nekadašnji celovi. Novih će, tuđom voljom, biti sve manje.

————————————————

Izvor: Ovi tekstovi su preuzeti sa stranice http://www.lijevno.com